بهار را باور کن

باز کن پنجره ها را که نسیم
روز میلاد اقاقی ها را
جشن میگیرد
وبهار
روی هر شاخه کنار هر برگ
شمع روشن کرده است
همه چلچله ها برگشتند
و طراوت را فریاد زدند


کوچه یکپارچه آواز شده است
و درخت گیلاس
هدیه جشن اقاقی ها را
گل به دامن کرده ست
باز کن پنجره ها را ای دوست


هیچ یادت هست.
که زمین را عطشی وحشی سوخت
برگ ها پژمردند
تشنگی با جگر خاک چه کرد
هیچ یادت هست
توی تاریکی شب های بلند
سیلی سرما با تاک چه کرد
با سرو سینه گلهای سپید
نیمه شب باد غضبناک چه کرد


هیچ یادت هست
حالیا معجزه باران را باور کن
و سخاوت را در چشم چمنزار ببین
و محبت را در روح نسیم
که در این کوچه تنگ
با همین دست تهی
روز میلاد اقاقی ها را
جشن میگیرد


خاک جان یافته است
تو چرا سنگ شدی
تو چرا اینهمه دلتنگ شدی
باز کن پنجره ها را
و
بهارا ن را
باورکن.......
فریدون مشیری

بلبل و گل

امروز و فردا 

بلبل آهسته به گل گفت شبی                                       که مرا از تو تمنایی هست 

من به پیوند تو یک رای شدم                                          گر تو را نیز چنین رایی هست 

گفت فردا به گلستان باز آی                                            تا ببینی چه تماشایی هست 

گر که منظور تو زیبایی ماست                                         هر طرف چهره ی زیبایی هست 

پا به هر جایی نهی برگ گلی است                                 همه جا شاهد رعنایی هست 

باغبانان همگی بیدارند                                                  چمن و جوی مصفایی هست 

قدح از لاله بگیرد نرگس                                                  همه جا ساغر و صهبایی هست 

نه ز مرغان چمن گمشده ایست                                       نه ز زاغ و زغن آوایی هست 

نه ز گلچین حوادث خبری                                                نه به گلشن اثر پایی هست 

هیچکس را سر بدخویی نیست                                       همه را میل مدارایی هست 

گفت رازی که نهان است ببین                                         اگرت دیده بینایی هست 

هم از امروز سخن باید گفت                                            که خبر داشت که فردایی هست   

(پروین اعتصامی)  

نامه ای از نی برای آغاز راهی تا نیستان

بشنو از نی چون حکایت می کند
از جدایی ها شکایت می کند 

کز نیستان تا مرا ببریده اند
در نفیرم مرد و زن نالیده اند 

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگویم شرح درد اشتیاق 

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش 

من به هر جمعیتی نالان شدم
جفت بد حالان و خوشحالان شدم 

هر کسی از ظن خود شد یار من
و ز درون من نجست اسرار من 

سرّ من از ناله من دور نیست
لیک چشم و گوش را آن نور نیست 

تن ز جان و جان ز تن مستور نیست
لیک کس را دید جان دستور نیست 

آتش است این بانگ نای و نیست باد
هر که این آتش ندارد نیست باد 

آتش عشقست کاندر نی فتاد
جوشش عشقست کاندر می فتاد 

نی حریف هرکه از یاری برید
پرده هایش پرده های ما درید 

همچو نی زهری و تریاقی که دید
همچو نی دمساز و مشتاقی که دید 

نی حدیث راه پر خون می کند
قصه های عشق مجنون می کند 

محرم این هوش جز بیهوش نیست
مر زبان را مشتری جز گوش نیست 

در غم ما روزها بیگاه شد
روزها با سوزها همراه شد 

روزها گر رفت گو رو باک نیست
تو بمان ای آنکه چون تو پاک نیست 

هر که جز ماهی ز آبش سیر شد
هرکه بی روزیست روزش دیر شد 

در نیابد حال پخته هیچ خام
پس سخن کوتاه باید والسلام 

بند بگسل باش آزاد ای پسر
چند باشی بند سیم و بند زر 

گر بریزی بحر را در کوزه ای
چند گنجد قسمت یک روزه ای 

کوزه چشم حریصان پر نشد
تا صدف قانع نشد پر د’ر نشد 

هر که را جامه ز عشقی چاک شد
او ز حرص و عیب کلی پاک شد 

شاد باش ای عشق خوش سودای ما
ای طبیب جمله علت های ما 

ای دوای نخوت و ناموس ما
ای تو افلاطون و جالینوس ما 

جسم خاک از عشق بر افلاک شد
کوه در رقص آمد و چالاک شد 

عشق جان طور آمد عاشقا
طور مست و خر موسی صاعقا 

با لب دمساز خود گر جفتمی
همچو نی من گفتنی ها گفتمی 

هر که او از هم زبانی شد جدا
بی زبان شد گرچه دارد صد نوا 

چونکه گل رفت و گلستان درگذشت
نشنوی زان پس ز بلبل سر گذشت 

جمله معشوقست و عاشق پرده ای
زنده معشوقست و عاشق مرده ای 

چون نباشد عشق را پروای او
او چو مرغی ماند بی پروای او 

من چگونه هوش دارم پیش و پس
چون نباشد نور یارم پیش و پس 

عشق خواهد کین سخن بیرون بود
آینه غماز نبود چون بود 

آینت دانی چرا غماز نیست
زانکه زنگار از رخش ممتاز نیست